രണ്ടാമൂഴം

വീഥികള്‍ ഏകാന്തമല്ലെങ്കിലും
മനസ് ഏകാന്തത
അലഞ്ഞു തിരിയാനുള്ള
പുറപ്പാടിലാണ്.
ഓരോ യാത്രയ്ക്കും
ഓരോ ഭാവങ്ങളാണ്..
ദൂരങ്ങള്‍ താണ്ടും തോറും
കുറ്റബോധവും വേദനയും
ചുളിവുകള്‍ വീണ ഒരു മുഖവും
ഇരുണ്ട ഹൃദയത്തെ
പൊള്ളല്‍ ഏല്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...
പണ്ട് അച്ഛനെ തനിച്ചാക്കി
മടങ്ങിയ വഴികള്‍ .
അടുത്ത വളവു തിരിഞ്ഞാല്‍
നിശ്ചലമായ ഒരിടമാണ്.
ചില ആഹ്ലാദം നിറഞ്ഞ
നിമിഷങ്ങള്‍ , ഭാവിയില്‍
പരിഹാസത്തോടെ നമ്മെ
നോക്കി ചിരിക്കാറുണ്ട്..
വൃദ്ധ സദനത്തിന്റെ
തുറന്നു കിടക്കുന്ന
വാതില്‍ അതിഥിയെ പോലെ
എന്നെ ഉറ്റു നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
"ഈ വിലാസം കളയരുത്
നിന്റെ മകന് ആവശ്യം വരും"
എന്നുറക്കെ വിളിച്ചു
പറയാന്‍ തോന്നിയെങ്കിലും
ഇവനെങ്കിലും ഈ വഴി
വരാതിരിക്കട്ടെ ,
എന്നാശ്വസിച്ചുകൊണ്ട്
ബാഗും കയ്യിലേന്തി
പടികള്‍ കയറുമ്പോള്‍
മകന്റെ വാഹനം ആദ്യത്തെ
വളവു പിന്നിട്ടിരുന്നു ...